Νεοχρονία……

Εξέβαμ’ ας ση κακοχρονίαν κ’ εσέβαμ’ σην καλοχρονίαν, λάχ’ ησυχάζ’ κι ολίον ο κόσμον… Ας σο Θεόν τ’ ομούτ’ ΄κί κόφκεται, γουρπάν’ ατ’, να πολυχρονέζ’ μας και καν’άν κακόν άλλο μ’ ελέπουμε, καν’νάν πα μ’ ανασπάλλ’, η ευχή μανάχον, ΄λαφρύν την καρδίαν και την ψην! Έμορφα και αγνά τα παλαιά τα χρόνεα, οι αρθώπ’ πα κι άλλο αλεθινοί έσαν και το τραπέζ’ έναν έτον κι όλ’ ίσα είχαν…Και πουλί μμμ’, όσταν έλεε με, η καλομάνα μ’ κ’ έσπιγκ’εμεν σην εγγάλεαν, εθεάρρ’να όλον ο κόσμον τ’ εμόν εν’.

Οξουκές, έσπιξεν τ’ αγιάζ’, τα φουρνία έξαψαν, η μύρα, επλώθεν, λαβάσια, τσορέκια, κολόθεα, χριστόψωμα… Τασία, το πουλί μ’, σ’ οτζάχ’, σύρον το Καλαντοκούρ’, μη ριγά τ’ οσπίτ’ κι ας σο ρ’δανίν, πέλκιμ φεύ’νε και τα κακά τα πνέματα! Αναθεμάτα κι ατά, τα κοντζολόζεα, τα πιζίαλα, στούδεα και πετσία και με τα πίσκα λώματα και με τ’ ουράδες, εβγώνε τα καλά τα ημέρας, τα γιορτινά και πειράζ’νε τ’ αρθρώπ’ς, μουρταρίζ’νε και τα φαϊστικά! Ώσπου να έρχουν’ τα Φώτα, αγιάσκεται ο κόσμον και δεάν’νε πλάν’! Τασία, το πουλί μ’, ωρεάσον ανασπάλ’τς, όντες πάει και κλώσκετεν η ώρα, με το σταμνίν, να φέρτ’ς το καλαντόνερον…Ατό έν’, τη οσπιτί’ το τεμέλ’ και τη κόσμι το προζύμ’. Οι παλαιοί μουν επίστευαν, το νερόν ντο κυλίεται, ατό πα κοιμάται. Και μαναχόν ο τουσμάνον, ντο νουνίζ’ πάντα το κακόν, ατός καμίαν ΄κί κοιμάται. Με το καλαντίασμαν, τεμεάκ να δί’ς δώρον από καρδίας, το νερόν εγνέφιζεν και τα κορ’τζόπα εποίν’ναν ευχία και μουράτεα : – Άμον τ’ ανοίγω το πεγάδ’ ν’ ανοίεται η τύχη μ’ κι άμον το τρέχ’ το νερόν, να τρέχ’ κι ευλοΐα σον κόσμον! Ση σέλεαν απέσ’, εβάλ’ναν, καρύδεα, λεφτοκάρεα, γλυκά, λαβάσια, μεϊβάδας και σ’ απάν’ το μέρος, το Χριστόψωμον, να τρώγ’νε οι πεινασμέν’! Εβάλ’ναν και πλιγούρεα και κοκκία κ’ ετσάνιζαν κι ολόερα σο πεγάδ’ να τρώγ’νε και τη Θεού τα παγωμένα τα πουλία, ατά πα, ψην έχ’νε! Και ζατίμ, τ’ εμέτερον το μιλέτ’, πολλά αγαπά τα ζα και δί’ εατα κ’ έμορφα ονέματα! Τ’ έναν ακούει Κερβάνα, τ’ άλλο ακούει, Στεφάνα, τ’ άλλο, Γαλοφόρα! Ακούει; Με τ’ όποιον αντίλαλον, εβγών’ σον ουρανόν τ’ όνεμας κι όχι ατό τ’ αγνέρ, το σημερ’νόν κι άμον σκληρόν επίταγμαν, πως σε λένε; Σπ. Αμ.

Γενέα μουν υπερήφανον, πασών αρίστη ράτσα…

***Χριστός γεννέθεν, χαρά σο κόσμον ***

***Ευτυχισμέν’, πολύχρονοι και πάντα χαρεμέν’ ***

Γλυκόστομοι, γλυκόλαλοι και πάντα αγαπημέν’

Κάλαντα και καλός χρόνος, ολονών να χάται ο πόνος

Από τη σελίδα του εξαιρετικού Σπύρου Αμάραντου http://Σπύρος Αμάραντος | Facebook